مربی در هنگام سخن گفتن ،دوست دارد همۀ حواس مخاطب به او باشد. ممکن است تصمیم بگیرد با استفاده از ترفندهایی جذابیت کلام خود را بیشتر کند و حتی موانع تمرکز مخاطب را از میان بردارد؛ به کسانی که در حال صحبت هستند، تذکر دهد و از آنها بخواهد به سخنان او گوش فرا دهند. اما باید توجه داشت که یکی از موانع توجه مخاطب، خود مربی است. مربی می‌تواند تلاش خود را ضایع کند و مانع از انتقال مفاهیم مورد نظر خود به مخاطب شود. ذکر چند مثال برای تبیین مطلب ضروری است:
- وقتی لباس مربی دارای ویژگی‌هایی است که جلب توجه می‌کند -مثلاً بیش از حد زیبا، شیک و حسرت برانگیز و یا مندرس، ژنده و کثیف است- طبیعی است که مخاطب برای فهم و توجه به کلام او، ابتدا باید از سد لباس او عبور کند و طبیعتاً به لباس بیشتر از کلام توجه می‌کند. لباس ساده، تمیز و بی‌پیرایه می‌تواند زمینه‌ساز توجه مخاطب به کلام مربی باشد.
- حرکات دست و بدن مربی نباید بیش از حد زیاد و یا کم باشد؛ سخنگوی پر تحرک و سخنگوی بی تحرک، هر دو مانع از انتقال منظور خود به مخاطب می‌شوند. حرکات هماهنگ و حساب شدۀ دست و بدن، کمکی برای انتقال بهتر مفاهیم به مخاطب محسوب می‌شوند.
بنابراین، مربی با انتخاب لباس و حرکات نامناسب در هنگام سخنرانی -با انحرافی که در توجه و تمرکز مخاطب ایجاد می‌کند- به مانعی در برابر کار فرهنگی خود تبدیل می‌شود و عملاً علیه خود موضع می‌گیرد. در حالی که با دقت در چنین مسایلی، زمینۀ بازدهی بیشتر را برای فعالیت تربیتی خود فراهم می‌کند.
