یادداشت روزیادداشت روز تربیتی

تلنگر(۱)

ياسر حسين‌‌پور

مربی در هنگام سخن گفتن ،دوست دارد همۀ حواس مخاطب به او باشد. ممکن است تصمیم بگیرد با استفاده از ترفندهایی جذابیت کلام خود را بیشتر کند و حتی موانع تمرکز مخاطب را از میان بردارد؛ به کسانی که در حال صحبت هستند، تذکر دهد و از آنها بخواهد به سخنان او گوش فرا دهند. اما باید توجه داشت که یکی از موانع توجه مخاطب، خود مربی است. مربی می‌تواند تلاش خود را ضایع کند و مانع از انتقال مفاهیم مورد نظر خود به مخاطب شود. ذکر چند مثال برای تبیین مطلب ضروری است:

  1. وقتی لباس مربی دارای ویژگی‌هایی است که جلب توجه می‌کند -مثلاً بیش از حد زیبا، شیک و حسرت برانگیز و یا مندرس، ژنده و کثیف است- طبیعی است که مخاطب برای فهم و توجه به کلام او، ابتدا باید از سد لباس او عبور کند و طبیعتاً به لباس بیشتر از کلام توجه می‌کند. لباس ساده، تمیز و بی‌پیرایه می‌تواند زمینه‌ساز توجه مخاطب به کلام مربی باشد.
  2. حرکات دست و بدن مربی نباید بیش از حد زیاد و یا کم باشد؛ سخنگوی پر تحرک و سخنگوی بی تحرک، هر دو مانع از انتقال منظور خود به مخاطب می‌شوند. حرکات هماهنگ و حساب شدۀ دست و بدن، کمکی برای انتقال بهتر مفاهیم به مخاطب محسوب می‌شوند.

بنابراین، مربی با انتخاب لباس و حرکات نامناسب در هنگام سخنرانی -با انحرافی که در توجه و تمرکز مخاطب ایجاد می‌کند- به مانعی در برابر کار فرهنگی خود تبدیل می‌شود و عملاً علیه خود موضع می‌گیرد. در حالی که با دقت در چنین مسایلی، زمینۀ بازدهی بیشتر را برای فعالیت تربیتی خود فراهم می‌کند.

دکمه بازگشت به بالا