ارتباط موثر بین مربیان و والدین
آسیب های ارتباط با خانواده در تربیت فرزندان یکی از مخاطرات جدی است که مربیان باید به جوانب مختلف آن آگاه باشند. بر این اساس بر آن شدیم که با جناب آقای دکتر حبیب الله قاسمی که از متخصصان روانشناسی کشور و همچنین مشاوران علمی اتحادیه در این موضوع است، مصاحبه ای داشته باشیم و نگاه متفاوت ایشان به این موضوع را در اختیار خوانندگان عزیز قرار دهیم.
ایشـان قبـل از پاسـخ دادن بـه سـؤالات مـا، مقدمـه ای بیـان نمودنـد و اشـاره کردنـد فضـای کنونی اتحادیـه حاصل پوسـت اندازی و برنامه های چنـد دهـه اسـت و نسـبت بـه قبـل تغییراتـی رخ داده، ولـی متأسـفانه ایـن تغییـر و تحـولات بـرای خانواده هـا بـه حـدی ملموس نبـوده که مشـتاقانه بخواهنـد فرزندانشـان عضـو انجمـن باشـند. برای واضـح شـدن مسـئله مثالـی عـرض مینمایـم کـه شـاید جامـع و کامـل نباشـد، ولـی منظـور را میرسـاند. مثلاً خانواده هـا اکنـون بـرای عضویت فرزندانشـان در کلاس هـای کنکور فلان مؤسسـه تلاش میکننـد، چـون برنامه هـای مـدون آنجا را مشـاهده مینماینـد و نتایجـش را هـم دیده اند. اما متأسـفانه تاکنـون این رویـه در مجموعه مـا وجود نداشـته است.
از مجموعـه ای بـه ایـن قدمـت انتظـار میرفت کـه اولاً تیـم قدرتمنـدی از مربیـان زبـده را تربیت نموده و در ثانی دارای گزینشـگرهای حرفه ای باشد تـا بـرای ورود دانش آمـوزان به اتحادیـه، نخبه ها و سـرمایه ها را جـذب کند. به همان میزان نیاز اسـت کـه مجموعـه دارای جذابیـت باشـد تا اگـر ورودی جدیـد خواسـت، خانواده ها فـوراً خواهان آن باشـند کـه فرزندشـان در آن عضو شـود.
: راهنما: از مقدمـه ای کـه فرمودیـد، سپاسـگزارم امـا در صـورت ارتباط گیـری مربیـان بـا خانـواده دانش آمـوزان و متربیـان، چـه زمانـی ورود مربـی و ارتبـاط آنهـا بـا خانواده هـا آسـیبزا میشـود؟
ورود بـه خانواده ها، شـاید تعبیـر جالبـی نباشـد، ولـی مسـئله جنـگ اسـت. اگـر هر سـرباز احسـاس کنـد باید ماننـد مسـئله حملـه را شـروع کند و طبق نظر خودش بخواهد بـه درون میدان دشـمن رود، سرنوشـت این فرد مشخص و شـفاف است. درست اسـت کـه در بیـن مربیـان هـر کسـی بـه انـدازه خـود در رابطه بـا خانواده هـا تلاش میکنـد، ولی اگر شـخصی بدون شـناخت خانواده هـا و تیـپ شـخصیتی و فکری آنها و سـبک دانش آموز و خانـواده وی، فقـط از روی احسـاس نیاز به اینکـه باید کاری کند و جامعـه در خطـر اسـت، بـه محیـط خانواده هـا ورود پیـدا کند، نه تنهـا خـود فرد محکوم به شکسـت اسـت، بلکه بـرای اتحادیه و خانـواده نیـز فضـای آسـیبزایی را ایجاد کرده اسـت.
بـه نظرتـان مربیـان چـه زمانـی میتوانند به رابطـه فرزنـدان و خانواده ها وارد شـوند؟
ابتـدا بگویم که من به اصل ورود، نقـد دارم و نیازی به ورود درحالـت عـادی نمیبینـم. ورود زمانی موفق اسـت که اولاً نخبه توسـط اتحادیه شناسـایی شود و در ثانـی خانواده ها این را بپذیرنـد و بخواهند. در این صـورت مربـی میتوانـد ورود پیدا کنـد؛ آنهم به ایـن صـورت کـه جمعـی از مربیان باشـند و نظر جمعـی در مـورد آن فـرد بدهنـد. در ایـن حالـت پـس از جمع بنـدی نظرهـا، بـر روی متربـی اجرا شـود. نظرم این اسـت کـه پرونده هـر دانش آموز مشـخص و بـه اتحادیـه مرکز اسـتان یا شـهری فرسـتاده شـود و جمعـی از اسـاتید و مربیـان کـه توانایی هـای مختلـف دارنـد، در مـورد آن دانش آمـوز نظـر دهند. سـپس یـک نفـر را برای ورود به آن خانواده شناسـایی کنند و آن شـخص نظر مربیـان را اجـرا کند.
پـس بـه نظـر شـما ورود بـدون پشـتوانه، آسیبزاسـت؟
بلـه؛ چون وقتـی یک نفر به تنهایـی ورود کند، مطابـق میـل و سـلیقه خـودش عمـل میکند و ایـن قطعـا آسـیب بـه همـراه دارد. یک شـخص هـر قـدر مبانـی دینـی و سیاسـی قـوی هـم داشـته باشـد، از آنجـا کـه ممکن اسـت بـه علم تیپ‌شناسی تربیتی آگاهی نداشـته باشد، ورودش آسـیبزا میشـود. آسـیب از ایـن جهـت اسـت کـه بـا یک انسـان طـرف هسـتیم که اشـتباه ما موجـب عـوض شـدن مسـیر او میشـود و دیگر نمیتـوان به آسـانی آن را اصلاح نمـود.
پرسش پایانی آنکه آیا در همین مورد پیشنهادی برای مربیان دارید؟
پیشـنهاد من این اسـت که مربیـان عزیز وقت خوبـی به مطالعات حرفهایشـان اختصاص دهند و کتاب هایـی کـه در فضـای تربیتی اسلامی به نـگارش درآمده اسـت، مطالعه نماینـد. این مطالعات سـبب میشـود شـاکله ذهـن آنها منظـم شـود و فـرد بـه آن تیپ‌شناسـی کـه عـرض کـردم، دسـت یابنـد و در مورد بحث هـای تربیتـی، آگاهی هـا و اطلاعـات لازم را بـه دسـت آورند.
پـس از این، مطالـب خود را دسـته بندی کننـد و نزد اسـتادان و عالمان دینـی برده و از آنهـا نظرخواهی کنند. یعنـی مربیان ابتدا داشـته های خـود را تقویت کنند، سـپس به فضـای خانواده هـا نزدیـک شـوند. میتوان گفـت کار مجموعـه آینده سـازان نیز همین اسـت. اینکه حضـرت آقا فرمودنـد آتش به اختیار، بعضی ها متأسـفانه برداشـت اشـتباه دارنـد و فکـر میکننـد کـه هـر آتشـی را بایـد با بیل خامـوش کرد! و بـدون اندوخته شـخصی وارد فضایـی میشـوند که شـاید برای همیشـه حق الناس بر گردنشـان بماند و سـبب شـود همواره احسـاس پشـیمانی و عذاب وجدان داشـته باشـند.
بهتریـن کار ایـن اسـت کـه انسـان زانو بزند تلمذ کند، بپرسـد، یاد بگیـرد، و وقتی به مراحـل و دسـته بندی های ذهنی خوب رسـید، البتـه تحـت نظـارت، آرام آرام جلـو برود.
نکته پایانی اینکه بایـد در حال حاضر که به آمـوزش حرف های نیـاز اسـت، تیم هایی تشـکیل شـود که مربیـان به راحتی بـه آنها مراجعـه کـرده و از اطلاعـات آنها اسـتفاده کنند.
