پرنده خدایی

وقتی جنگ شروع شد، بنی‌صدر دستور تخلیۀ پادگان‌ها را صادر کرد. شهید شیرودی آن موقع در پایگاه هوانیروز کرمانشاه بود. دستور داده شده بود که ضمن تخلیه پادگان‌ها، زاغۀ مهمات را نیز با یک راکت از بین ببرند؛ اما شیرودی می‌گوید که «حیف نیست این همه مهمات از بین رود؟» او با کمک چند تن از همرزمانش، با هیلکوپتر به صف مهاجمان عراقی هجوم می‌برد و آنان را متوقف می‌سازند و با این تز که «اگر بازداشتمان کردند که “چرا پادگان را تخلیه نکردید؟”، مهم نیست؛ چون مملکت در خطر است»، جلوی دشمن ایستادگی می‌کنند.

شجاعت شیرودی در تمام خبرگزاری‌های جهان منعکس می‌شود. بنی‌صدر هم برای حفظ ظاهر، چند درجه تشویقی برای شیرودی صادر می‌کند و درجۀ او را از ستوان‌یار سوم خلبان، به درجۀ سروان ارتقاء می‌دهد؛ اما او طی نامه‌ای به فرماندۀ پایگاه هوانیروز کرمانشاه، در تاریخ ۹ مهر ۱۳۵۹ چنین می‌نویسد:

از: خلبان علی اکبر شیرودی

به: پایگاه هوانیروز کرمانشاه

موضوع گزارش:

 این‌جانب که خلبان پایگاه هوانیروز کرمانشاه می‌باشم و تا کنون برای احیاء اسلام و حفظ مملکت اسلامی در کلیۀ جنگ‌ها شرکت نمودم، منظوری جز پیروزی اسلام نداشته‌ام و به دستور رهبر عزیزم به جنگ رفته‌ام.

 لذا تقاضا دارم درجه تشویقی که به اینجانب داده‌اند، پس گرفته و مرا به درجه ستوان‌یار سومی که قبلاً بوده‌ام، برگردانید. در صورت امکان، امر به رسیدگی این درخواست بفرمایید.

پی‌نوشت‌ها:

* بر گرفته از کتاب «بر فراز آسمان؛ زندگی نامۀ شهید علی اکبر شیرودی»