گذاری بر بوستان ادب پارسی

اشاره: بی­شک یکی از مهمترین، کهن­ترین و اثرگذارترین روشهای انتقال و ترویج فرهنگ­ها، ادبیات و خصوصاً اشعار زیبا و غنی هر فرهنگ است. ادبیات فارسی هم با غنا و قدمت بالای خود، یکی از مهمترین و مؤثرترین راههای تعلیم و ترویج فضایل اخلاقی، همچون دل کندن از دنیا و شوق شهادت می­باشد. آنچه می­خوانید، گلچینی بسیار فشرده از اشعار حماسی پارسی است که تقدیم می­گردد.

                                                دستبند تجمل

خدایا اگر دستبند تجمل                                                      نمی­بست دست کمانگیر ما را

کسی تا قیامت نمی­کرد پیدا                                                 از آن گوشه­ی کهکشان تیر ما را

ولی خسته بودیم و یاران هم دل                                           به نانی گرفتند شمشیر ما را

ولی خسته بودیم و می­برد طوفان                                          تمام شکوهِ اساطیر ما را

طلا را که مس کرد، دیگر ندانم                                            چه خاصیتی بود اکسیر ما را

کاظم کاظمی                        

من واژگون رقصیده‌ام

من واژگون، من واژگون، من واژگون رقصیده‌ام                                                من بی‌سر و بی‌دست و پا در خواب خون رقصیده‌ام

منظومه‌ای از آتشم، آتشفشانی سرکشم                                              در کهکشانی بی‌نشان خورشید گون رقصیده‌ام

میلاد بی‌آغاز من هرگز نمی‌داند کسی                                                من پیر تاریخم که بر بام قرون رقصید‌ه‌ام

فردای ناپیدای من پیداست در سیمای من                                           این سان که با فرداییان در خود کنون رقصیده‌ام

ای عاقلان در عاشقی دیوانه می‌باید شدن                                           من با بلوغ عقل در اوج جنون رقصیده‌ام

میلاد دانایی منم، پرواز بینایی منم                                                     من در عروجی جاودان از حد فزون رقصیده‌ام

پیراهنِ تن پاره کن! عریانی جان را ببین!                                            من در جهان دیگری، از خود برون رقصیده‌ام

نصرالله مردانی

   سرِ باقی مانده

جاده مانده است و من و این سرِ باقی مانده                                         رمقی نیست در این پیکر باقی مانده

نخل­ها بی سر و شط از گل و باران خالی                                            هیچ کس نیست در این سنگر باقی مانده

تویی آن آتش سوزنده­ی خاموش شده                                                            منم این سردی خاکستر باقی مانده

گرچه دست و دل و چشمم همه آوار شده است                                    باز شرمنده­ام از این سر باقی مانده

روز و شب گرم عزاداری شب بوهاییم                                                 من و این باغچه­ی پرپر باقی مانده

شعر طولانی فریاد تو کوتاه شده است                                                در همین اسب و همین خنجر باقی مانده

پیش کش باد به یک رنگی­ات ای پاک­ترین!                                       آخرین بیت در این دفتر باقی مانده

تا ابد مردترین باش و علمدار بمان!                                                    با تو اَم اِی یَلِ نام آور باقی مانده

سعید بیابانکی

عَلَم عشق

ما دلیرانه به تاریکی شب تاخته­ایم                                         طرح نابودی شب با سحر انداخته‌ایم

این چه روحیست خدایا که دمیدی سحری؟                             جان گرفتیم و جهانی به تو پرداخته­ایم

جان به کف، پای به رَه، شعله­کشان، دوش­به­دوش                    مشت­افشان، عَلَم عشق برافراخته‌ایم

خوش بُوَد مژده­ی شادی به شهیدان وطن                               آتشِ عاشقی از شعله نینداخته­ایم

مجتبی کاشانی                            

                                                            آرمان شهادت

بخون گر کشی خاک من دشمن من                                      بجوشد گل اندر گل از گلشن من

تنم گر بسوزی، به تیرم بدوزی                                              جدا سازی اِی خصم، سر از تن من

کجا می‌توانی ز قلبم ربایی                                                  تو عشق میان من و میهن من

من ایرانیَم آرمانم شهادت                                                    تجلیِ هستی است جان کندن من

مپندار این شعله افسرده گردد                                               که بعد از من افروزد از مدفن من

نه تسلیم و سازش، نه تکبیر و خواهش                                   بتازد به نیرنگ تو، توسن من

من آزاده‌ام، از خاک آزادگانم                                                گل صبر می‌پرورد دامن من

سپیده کاشانی                             

 

 

 

مثنوی عاشقان

بیا عاشقی را رعایت کنیم                                                    ز یاران عاشق حکایت کنیم

از آنها که خونین سفر کرده­اند                                               سفر بر مدار خطر کرده­اند

از آنها که خورشید فریادشان                                                دمید از گلوی سحر زادشان

غبار تغافل ز جانها زدود                                                      هشیواری عشقبازان فزود

عزای کهنسال را عید کرد                                                   شب تیره را غرق خورشید کرد

حکایت کنیم از تباری شگفت                                               که کوبید درهم، حصاری شگفت

از آنها که پیمانه­ی «لا» زدند                                               دل عاشقی را به دریا زدند

ببین خانقاه شهیدان عشق                                                   صف عارفان غزلخوان عشق

چه جانانه چرخ جنون می­زنند                                               دف عشق با دست خون می­زنند

سر عارفان سرفشان دیدشان                                                که از خون دل خرقه بخشیدشان

به رقصی که بی­پا و سر می­کنند                                            چنین نغمه­ی عشق سر می­کنند:

«هَلا منکر جان و جانان ما                                                  بزن زخم انکار بر جان ما!

اگر دشنه آذین کنی گردمان                                                 نبینی تو هرگز دل آزرده مان

بزن زخم، این مرهم عاشق است                                          که بی­زخم مردن غم عاشق است

بیار آتش کینه­ی نمرود وار                                                   خلیلیم! ما را به آتش سپار»

در این عرصه با یار بودن خوش است                                                 به رسم شهیدان سرودن خوش است

بیا در خدا خویش را گم کنیم                                                به رسم شهیدان تکلم کنیم

مگو سوخت جان من از فرط عشق                                        خموشی است هان! اولین شرط عشق

بیا اولین شرط را تن دهیم                                                   بیا تن به از خود گذشتن دهیم

ببین لاله­هایی که در باغ ماست                                            خموشند و فریادشان تا خداست

چو فریاد با حلق جان می­کشند                                             تن از خاک تا لامکان می­کشند

سِزَد عاشقان را در این روزگار                                               سکوتی از این گونه فریادوار

بیا با گل لاله بیعت کنیم                                                     که آلاله­ها را حمایت کنیم

حمایت ز گل­ها، گل افشاندن است                                        هم­آواز با باغبان خواندن است

سید حسن حسینی