از یک دهه گذشته آغاز فصل تابستان برای فعالان اجتماعی و دینی، مصادف می‌شود با اجرای طرح‌های حجاب و عفاف در جامعه؛ طرحی پر سروصدا و البته ضربتی که در باب میزان تأثیر آن بحث‌های گوناگونی وجود دارد. گروهی آن را در برخورد با بی‌حجابی‌هایی که اهداف ساختارشکنانه دارند، لازم می‌شمارند و گروهی برداشت دیگری دارند و اقدامات ضربتی و پلیسی را در موضوع حجاب، مقاومت‌آفرین می‌دانند؛ به طوری که مسیر آن را در اجرا دچار چالش‌های غیرضروری می‌کند. مباحثی که همچنان ادامه دارد و برون‌دادی برای جامعه ندارد. بررسی حجاب از پیش از انقلاب تا امروز به ما نشان می‌دهد که موضوع عفاف فصل مغفول تمام راه‌حل‌ها و تئوری‌های این باب است. عفاف باید محصول حجاب باشد و حجابی که عفاف را ثمر ندهد، در حد یک نوع لباس فرم می‌ماند. منکر پیوند این دو موضوع نباید بود؛ اما دایره عفاف در جامعه، دایره گسترده‌ای است و از عفاف در نگاه تا عفاف در کسب مال و پوشش و… را شامل می‌شود. این گستره به ما نشان می‌دهد که عفاف چیزی بیش از یک فعل انسانی است و می‌تواند صافی و فیلتر هر فعلی باشد. هر کاری را می‌توان عفیفانه انجام داد و این درجه اهمیت عفاف است که باید مورد اهتمام حکومت اسلامی و حاکمان آن قرار گیرد.
با این مقدّمه و مشخصاً در پیوند موضوع عفاف و حجاب و با هدف ایجاد و گسترش فرهنگ عفاف در جامعه، دو گونه اقدامات و فعالیت مورد نظر است:
- بخش نرم‌افزاری که وظیفه تبیین موضوع عفاف را در جامعه بر عهده دارد که از طریق نوشتن مقالات و دست زدن به اقدامات فرهنگی در عرصه‌های مختلف هنر، همچون سینما می‌توان بدان پرداخت.
- بخش سخت‌فزاری که وظیفه اقدامات عملی در کف جامعه را برای این مهم، بر عهده دارد که نمونه آن، ایجاد بوستان بانوان در سطح کلان‌شهر تهران و برخی شهرهای بزرگ است. می‌توان با اهتمام مسئولان، در مورد بانک و بیمارستان و مهدکودک و غیره هم به اقداماتی مشابه دست زد.
موضوع عفاف موضوعی دستورنامه‌ای و اداری نیست که بتوان دیگران را بدان الزام کرد؛ بلکه موضوعی تماماً تربیتی است که ریشه در آموخته‌ها و بینش‌ها و امکان‌های فرد در جامعه دارد؛ بنابراین عفاف از خانواده و مدرسه آغاز می‌شود و در کنترل اختلاط غیرضروری مرد و زن در جامعه امتداد می‌یابد و در نهایت ثمره‌اش به خانواده و جامعه باز می‌گردد.
نگاه تربیتی به عفاف قطعاً حجاب آرمانی و اسلامی را به دنبال خواهد داشت و جامعه را از چالش‌های اقدامات ضربتی رها می‌سازد و در طول زمان و در معرض هجوم‌های مختلف فکری و پوششی، به جامعه مصونیت می‌بخشد.
